گزارش جلسهٔ هشتم کارگاه کهن‌الگوهای زن در شاهنامه
عشق شنیداری باطنی و رازآلود است و عشق دیداری ظاهری و مکشوف
هشتمین جلسه‌ی آشنایی با کهن الگوهای زن در شاهنامه با حضور دکتر حسین شهرستانی و علاقمندان به این مبحث برگزار شد.
استاد شهرستانی در تبیین عشق بین بیژن و منیژه گفت: منیژه دختر افراسیاب پادشاه توران، نماد وفاداری به همسر و پایداری در عشق می‌باشد. عشق او از نوع دیداری است. عشق دیداری خالی، ظاهری و مکشوف است اما عشق شنیداری باطنی و رازآلود صورت‌بندی شده است.
مدیر گروه حکمت و هنر پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی افزود: منیژه به آسانی به وصال بیژن می‌رسد، اما هر دوی آنها برای این وصال هزینه می‌پردازند. بیژن گرفتار چاه و منیژه آواره بیابان‌ها می‌شود. آنها از دیدار هم محروم شده و تنها صدای هم را می‌شنوند.
شهرستانی خاطرنشان کرد: بیژن و منیژه برای رسیدن از عشق مجازی به حقیقی نیازمند تنزیه هستند. در این روند منیژه دگردیسی بیشتری پیدا می‌کند. عشق او از “روی” به “خوی” (خصلت‌های نیکو) تحول پیدا می‌کند.
وی در ادامه افزود: منیژه ابتدا در قصر پدر به‌سر می‌برد. او از همه‌ی این تجملات تخلیه شده و گرفتار سرگشتگی می‌شود. چاه و بیایان نماد حقیقت بیژن و منیژه و افراسیاب نماد تباهی است.
شهرستانی تصریح کرد: در نهایت پس از پایداری منیژه بر این عشق و نجات بیژن، از چاه وارد ایران می‌شود. ایران نماد حقیقت، نور و آزادی است.
در پایان این جلسه شرکت‌کنندگان در گرامی‌داشت زادروز فردوسی به شاهنامه خوانی پرداختند.
(به قلم طاهره نجفی)
دیدگاهتان را بنویسید