به قلم زینب کثیری

جنگ از آن مسائل و موضوعاتی است که نوشتن درباره آن بسیار سخت است. این سختی باعث می‌شود نوشته رنگ و بوی خشونت، تلخی، سردی و حتی مرگ با خود داشته باشد. نویسندگان مختلف در طول سال‌ها سعی کرده‌اند طوری جنگ و مشکلات مربوط به آن را روی کاغذ بیاورند که همراه پرداختن به این موضوع از شدت بار منفی آن کم کنند. یکی از این کتاب‌ها، رمان «سرگذشت نانوای پاریسی عاشق پیشه» به قلم ایمی کی. رانیان است. این کتاب دو روایت موازی از مادربزرگ و نوه را نقل می‌کند که تقریباً با فاصله پنجاه سال از هم هم‌چنان با جنگ و مسائل مربوط به آن دست و پنجه نرم می‌کنند. راهکاری که نویسنده برای تلطیف فضا به آن متوسل شده است استفاده از دستورهای پخت کیک و نان است. هر دو شخصیت اصلی داستان به گونه‌ای مجبور به روی آوردن به پخت نان و شیرینی می‌شوند و این مسئله فضای تلخ و غمبار حاکم را به سمت شیرینی سوق می‌دهد. خواننده با خواندن کتاب ترغیب می‌شود که یکی از دستورهای پخت را امتحان کند تا همزادپنداری بیشتری با شخصیت‌های داستان داشته باشد.اتفاقات داستان به راستی تلخ و جانکاه است؛ اما همانطور که شخصیت‌های داستان با پخت نان و شیرینی از تلخی روزگارشان کم می‌کنند؛ کام خواننده هم با همراهی آنها شیرین می‌شود. مطالعهٔ این کتاب به نویسندگان کمک می‌کند با تکنیک استفاده از دو روایت موازی در دل هم آشنا شوند و به ریزه‌کاری‌های موجود در این تکنیک پی ببرند. برای خوانندگان هم این کتاب، رمانی عاشقانه، جذاب و احساس‌برانگیز در دل تاریخ است. مطالعه این رمان، یادآور آن است که حتی در برهه‌ای که بوی خون و مرگ فضای حاکم بر دنیاست باز هم می‌توان به آینده امیدوار بود؛ عاشق شد، تصمیم گرفت و نان پخت…