شکافنده دل‌ها
به مناسبت تولد امام محمدباقر(ع)
به قلم زینب کثیری
ابوجعفر محمد بن علی علیه‌السلام، پنجمین امام شیعیان است. ولادت ایشان در شب اول ماه رجب سال ۵۷ هجری قمری روایت شده است. مهمترین و شناخته‌شده‌ترین لقب امام پنجم علیه‌السلام، باقرالعلوم است. طبق روایتی از جناب جابر بن عبدالله، پیامبر اسلام صلوات‌الله‌علیه‌وآله این لقب را به امام پنجم علیه‌السلام داده‌اند که به معنای شکافنده علوم است؛ یعنی ایشان علم را می‌شکافند و به عمق آن تسلط دارند. با کمی تأمل در روایات می‌توان به این نتیجه رسید که ایشان با حلم، بردباری و محبتی زائدالوصف به عمق دل‌ها هم نفوذ می‌کنند؛ برای روشن شدن مطلب، به روایت ذیل از کتاب امالی شیخ طوسی صفحه ۴۱۰ توجه فرمایید:
مردى از اهل شام در مدینه ساکن بود و به خانه‌ى امام بسیار مى‌آمد و به آن گرامى مى‌گفت: «…در روى زمین بغض و کینه کسى را بیش از تو در دل ندارم و با هیچکس بیش از تو و خاندانت دشمن نیستم! و عقیده‌ام آنست که اطاعت خدا و پیامبر و امیر مؤمنان در دشمنى با توست. اگر مى‌بینى به خانه تو رفت‌وآمد دارم بدان جهت است که تو مردى سخنور و ادیب و خوش‌بیان هستى…» در عین حال امام علیه‌السلام با او مدارا مى‌فرمود و به نرمى سخن مى‌گفت. چندى بعد، مرد شامى بیمار شد و مرگ را رویاروى خویش دید و از زندگى ناامید شد؛ پس وصیت کرد که چون بمیرد امام باقر علیه‌السلام بر او نماز گزارد. شب به نیمه رسید و بستگانش دریافتند که او مرده است. بامداد، وصى او به مسجد آمد و امام باقر علیه‌السلام را دید که نماز صبح را به پایان برده و به تعقیبات مشغول است. عرض کرد: آن مرد شامى از دنیا رفته و خود چنین خواسته که شما بر او نماز گزارید. فرمود: او نمرده است… شتاب مکنید تا من بیایم. آنگاه به خانه مرد شامى آمد و بر بالین او نشست و او را صدا زد و او پاسخ داد. امام او را نشانید و پشتش را به دیوار تکیه داد و شربتى طلبید و به او داد و به بستگانش فرمود غذاهاى سرد به او بدهند و خود بازگشت. مدتی نگذشت که شامى شفا یافت و به نزد امام آمد و عرض کرد: «گواهى مى‌دهم که تو حجت خدا بر مردمانى و هر کس جز به تو پناه برد ناامید و زیانکار است و گمراه واقعی»
دیدگاهتان را بنویسید