به قلم فاطمه‌سادات حسینی

به رسم هرسال، ملحفه گلدوزی شده روی رختخواب‌ها را، کنار کشید. بالش‌های لوله‌ای را از کمد درآورد و گذاشت بالا دست اتاق چهاردری، کنارکرسی. سفره ترمه سنگ دوزی شده را روی کرسی پهن کرد و چراغ‌های پیه‌سوز را دو سر سفره جا داد. انارهای دانه سیاه را داخل کاسه سفالی چید و خرمالوهای رسیده را سوا گذاشت. دست برد و تخمه‌های برشته شده کدو را زیرورو کرد. بادام‌ها را از داخل پوسته‌ درآورد و یکی‌یکی، طوری داخل پیش‌دستی گل‌ قرمز چید که انگار، شیرینی مربایی‌های شب عید را…دست به کمر گرفت.سمت کرسی رفت. پیش دستی بادام‌ را روی آن گذاشت._ نوشِ جونت عزیزُم، بِم نگی چرُ نُوکِ بادوما رِ کندم ، دونه دونَشونِه چشیدم تلخ نباشه…مادر اینها را گفت و به سمت بالش‌های رولی، همان‌جا که همیشه پدر می‌نشست، سرچاخاند. قاب عکس پدر، جلوی بالش‌ها رو به صورت مادر خندید. یلدا یک دقیقه بیشتر، مادر را به پدر نزدیک‌تر کرد.